ترفندهای جالب سینمایی!
۱۰ ترفند سینمایی فیلم های هالیوودی که کمتر کسی از آن ها باخبر است {قسمت اول}
در ادامه به چند حقیقت جالب در مورد فیلم های هالیوودی خواهیم پرداخت که احتمالاً چیزی از آن ها نشنیده اید.
گروه فرهنگ و هنر: کارگردانان سینما برای ساخت فیلم خود حاضرند دست به هر کاری بزنند تا از خوب بودن نتیجه ی نهایی مطمئن شوند. اما آن ها هم مانند هر کس دیگری در شغل خود اغلب با مشکلات مختلفی سر و کار دارند.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزیاتو، در واقع آن ها برای آنکه بتوانند فیلم جدید خود را به دنیا نشان دهند، باید موانع زیادی را پشت سر بگذارند و خود را با صنعت همیشه در حال تغییر سینما انطباق دهند. در ادامه به چند حقیقت جالب در مورد فیلم های هالیوودی خواهیم پرداخت که احتمالاً چیزی از آن ها نشنیده اید.
۱- آدم بدها از محصولات اپل استفاده نمی کنند
ریان جانسون، کارگردان آمریکایی که به تازگی هم فیلم «چاقوکشی» (Knives Out) را ساخته، درباره ی نکته ی جالبی در فیلم خود و به طور کلی صنعت سینما صحبت کرده که می تواند به مخاطبان سینما کمک کند آدم بدهای داستان را در هر فیلمی تشخیص دهند. ماجرا از این قرار است که در فیلم های هالیوودی هرگز محصولات اپل را در دستان آدم بدهای داستان نمی بینیم. شرکت اپل تنها به یک شرط اجازه ی استفاده از محصولاتش را به کارگردان ها در فیلم هایشان می دهد، اینکه فقط آدم خوب های فیلم از آن ها استفاده کنند.
عمده ی گجت هایی که از آن ها در فیلم های هالیوودی استفاده می شود متعلق به برند اپل هستند. از سال ۲۰۱۲، آیفون و دیگر محصولات شرکت اپل را فقط در جبهه ی خیر داستان ها نشان می دهند.
۲- فیلم های سه بعدی در گذشته سرگیجه آورتر از حالا بودند
امروزه، سازندگان فیلم های سه بعدی دیگر از افکتی که این توهم را به وجود آورد که چیزی در حال پرواز به سمت شما است استفاده نمی کنند. نکته این است مغز ما متوجه نمی شود تصاویری که می بینیم خیالی و نه واقعی هستند. به همین دلیل چشم های ما هم سعی می کنند به گونه ای عکس العمل نشان دهند که گویی یک جسم واقعی در حال نزدیک شدن به ما است. اما در نهایت تنها اتفاقی که می افتد این است که مغز ماهیچه های چشم را منقبض می کند، مسأله ای که به سرگیجه، سردرد و حالت تهوع می انجامد.
به همین دلیل، این روزها سازندگان جلوه های ویژه ی تصویری سعی می کنند فیلم ها را به گونه ای بسازند که اجسام سه بعدی با سرعت بسیار زیادی فقط عبور کنند و مغز فرصت تمرکز بر آن ها را پیدا نکند، یا از ذرات کوچکی (مثل گرد و غبار، خاکستر یا برف) استفاده می کنند که مغز آن ها را چیز بی اهمیتی قلمداد می کند و روی آن ها تمرکز نمی کند.
۳- کودکانی که در فیلم های ترسناک بازی می کنند اغلب موضوع فیلم را نمی دانند
در اغلب موارد، کودکانی که از آن ها در فیلم های ژانر وحشت استفاده می شود، اصلاً نمی دانند که در یک فیلم ترسناک بازی می کنند. کار فیلمبرداری به ندرت طبق ترتیب زمانی داستان انجام می شود و برای یک کودک بسیار سخت است که بتواند یک تصویر جامع از آنچه که در فیلم رخ می دهد پیدا کند. هیچ چیز ترسناکی هم در صحنه ی فیلمبرداری وجود ندارد، چون موسیقی و صداها در مرحله ی پس تولید اضافه می شوند و همه ی آن لباس ها، ماسک ها، آدمک ها و دیگر چیزها در زندگی واقعی خنده دار به نظر می رسند نه ترسناک.
در مورد صحنه هایی هم که کودکان باید با خون یا چیز واقعاً ترسناکی سر و کار پیدا کنند، همه چیز طوری ترتیب داده می شود که برای کودک مثل یک بازی به نظر برسد. مثلاً دنی لوید، پسربچه ی فیلم «درخشش» (The Shining) نمی دانست که در یک فیلم ترسناک بازی می کند. استنلی کوبریک، کارگردان فیلم، تصمیم گرفت که ماجرای فیلم را برای دنی تعریف نکند. دنی هم فکر می کرد که این یک فیلم درام درباره ی خانواده ای است که در یک هتل زندگی می کند.
۴- تریلر فیلم های سینمایی را نه شرکت های فیلمسازی، بلکه آژانس های تبلیغاتی می سازند
برای ساخت یک تریلر ۲ دقیقه ای برای یک فیلم، کارگردان ها شرکت های خاصی را استخدام می کنند. شاید اینطور به نظر برسد که ساخت تریلر برای کسانی که فیلم را ساخته اند راحت تر و کم هزینه تر باشد. اما واقعیت آن است که این کار اصلاً ساده نیست.
در اغلب موارد، کارگردان ها خود می دانند که در امر بازاریابی از تبحر زیادی برخوردار نیستند و نمی دانند که چطور باید یک فیلم را به گروه مخاطبان هدف بفروشند. به همین دلیل آن ها تصمیم می گیرند افراد متخصص را به کار گیرند و ریسک نکنند.
۵- صدای شکستن استخوان ها در فیلم ها در واقع صدای خرد شدن هویج و کرفس است
وقتی گروه صداگذاری فیلم به صدایی شبیه به شکستن استخوان ها نیاز داشته باشند، برای تولید آن صدا از هویج و کرفس کمک می گیرند. پس بار دیگر که یک صحنه ی خشن در فیلمی دیدید، یادی هم از این سبزیجات بینوا کنید!
۱- آدم بدها از محصولات اپل استفاده نمی کنند
ریان جانسون، کارگردان آمریکایی که به تازگی هم فیلم «چاقوکشی» (Knives Out) را ساخته، درباره ی نکته ی جالبی در فیلم خود و به طور کلی صنعت سینما صحبت کرده که می تواند به مخاطبان سینما کمک کند آدم بدهای داستان را در هر فیلمی تشخیص دهند. ماجرا از این قرار است که در فیلم های هالیوودی هرگز محصولات اپل را در دستان آدم بدهای داستان نمی بینیم. شرکت اپل تنها به یک شرط اجازه ی استفاده از محصولاتش را به کارگردان ها در فیلم هایشان می دهد، اینکه فقط آدم خوب های فیلم از آن ها استفاده کنند.
عمده ی گجت هایی که از آن ها در فیلم های هالیوودی استفاده می شود متعلق به برند اپل هستند. از سال ۲۰۱۲، آیفون و دیگر محصولات شرکت اپل را فقط در جبهه ی خیر داستان ها نشان می دهند.
۲- فیلم های سه بعدی در گذشته سرگیجه آورتر از حالا بودند
امروزه، سازندگان فیلم های سه بعدی دیگر از افکتی که این توهم را به وجود آورد که چیزی در حال پرواز به سمت شما است استفاده نمی کنند. نکته این است مغز ما متوجه نمی شود تصاویری که می بینیم خیالی و نه واقعی هستند. به همین دلیل چشم های ما هم سعی می کنند به گونه ای عکس العمل نشان دهند که گویی یک جسم واقعی در حال نزدیک شدن به ما است. اما در نهایت تنها اتفاقی که می افتد این است که مغز ماهیچه های چشم را منقبض می کند، مسأله ای که به سرگیجه، سردرد و حالت تهوع می انجامد.
به همین دلیل، این روزها سازندگان جلوه های ویژه ی تصویری سعی می کنند فیلم ها را به گونه ای بسازند که اجسام سه بعدی با سرعت بسیار زیادی فقط عبور کنند و مغز فرصت تمرکز بر آن ها را پیدا نکند، یا از ذرات کوچکی (مثل گرد و غبار، خاکستر یا برف) استفاده می کنند که مغز آن ها را چیز بی اهمیتی قلمداد می کند و روی آن ها تمرکز نمی کند.
۳- کودکانی که در فیلم های ترسناک بازی می کنند اغلب موضوع فیلم را نمی دانند
در اغلب موارد، کودکانی که از آن ها در فیلم های ژانر وحشت استفاده می شود، اصلاً نمی دانند که در یک فیلم ترسناک بازی می کنند. کار فیلمبرداری به ندرت طبق ترتیب زمانی داستان انجام می شود و برای یک کودک بسیار سخت است که بتواند یک تصویر جامع از آنچه که در فیلم رخ می دهد پیدا کند. هیچ چیز ترسناکی هم در صحنه ی فیلمبرداری وجود ندارد، چون موسیقی و صداها در مرحله ی پس تولید اضافه می شوند و همه ی آن لباس ها، ماسک ها، آدمک ها و دیگر چیزها در زندگی واقعی خنده دار به نظر می رسند نه ترسناک.
در مورد صحنه هایی هم که کودکان باید با خون یا چیز واقعاً ترسناکی سر و کار پیدا کنند، همه چیز طوری ترتیب داده می شود که برای کودک مثل یک بازی به نظر برسد. مثلاً دنی لوید، پسربچه ی فیلم «درخشش» (The Shining) نمی دانست که در یک فیلم ترسناک بازی می کند. استنلی کوبریک، کارگردان فیلم، تصمیم گرفت که ماجرای فیلم را برای دنی تعریف نکند. دنی هم فکر می کرد که این یک فیلم درام درباره ی خانواده ای است که در یک هتل زندگی می کند.
۴- تریلر فیلم های سینمایی را نه شرکت های فیلمسازی، بلکه آژانس های تبلیغاتی می سازند
برای ساخت یک تریلر ۲ دقیقه ای برای یک فیلم، کارگردان ها شرکت های خاصی را استخدام می کنند. شاید اینطور به نظر برسد که ساخت تریلر برای کسانی که فیلم را ساخته اند راحت تر و کم هزینه تر باشد. اما واقعیت آن است که این کار اصلاً ساده نیست.
در اغلب موارد، کارگردان ها خود می دانند که در امر بازاریابی از تبحر زیادی برخوردار نیستند و نمی دانند که چطور باید یک فیلم را به گروه مخاطبان هدف بفروشند. به همین دلیل آن ها تصمیم می گیرند افراد متخصص را به کار گیرند و ریسک نکنند.
۵- صدای شکستن استخوان ها در فیلم ها در واقع صدای خرد شدن هویج و کرفس است
وقتی گروه صداگذاری فیلم به صدایی شبیه به شکستن استخوان ها نیاز داشته باشند، برای تولید آن صدا از هویج و کرفس کمک می گیرند. پس بار دیگر که یک صحنه ی خشن در فیلمی دیدید، یادی هم از این سبزیجات بینوا کنید!
منبع: روزیاتو
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
